March 2009
Album review – I Won’t Go Home ’Til Morning (English translation follows Nederlands original). “Een rustige, sfeervolle folkplaat van een artieste die vooral maturiteit en waardigheid uitstraalt. Zo moesten er meer zijn.” (A tranquil, atmospheric folk recording by an artist who projects, above all, maturity and dignity. There should be more like this.)
http://www.rootstime.be/CD%20REVIEWS/2009/2009-MAART9.htm#84
Sarah McQuaid
I Won’t Go Home ’Til Morning
(English translation appears below Nederlands original)
Sarah McQuaid werd geboren in Spanje, groeide op in Chicago met een dubbele Amerikaans-Ierse nationaliteit. Ze woonde in Ierland van 1994 tot 2007 en verhuisde onlangs naar het zuiden van Engeland, waar ze haar intrek nam in het huis waar haar ouders ooit woonden. Een paar maanden geleden was deze artieste nog te bewonderen in Toogenblik in Haren en verder maakte ze ook recent een tournee door Nederland. Haar debuutalbum When Two Lovers Meet verscheen in 1997 en bevatte vooral traditionele Ierse folksongs. Haar nieuwe plaat is volledig opgedragen aan haar Amerikaanse moeder, die enkele jaren geleden overleed. Muzikaal zoemt McQuaid vooral in op de ‘Appalachian Folk’, die haar wortels kent in de muziek die door de Schotse, Engelse en Ierse immigranten werd meegebracht naar het oosten van de Verenigde Staten. De traditionele songs op dit album leerde McQuaid van haar moeder, die net als zijzelf ook zong en gitaar speelde. Zo treffen we hier mooie versies aan van onder andere ‘In The Pines’ en ‘East Virginia’. McQuaid’s heldere, warme stem brengt de traditionals met een grote waardigheid. Soms klinkt er een zekere droefheid of melancholie in haar stem, maar ze laat zich nooit door haar emoties overmannen. Een paar keer zingt McQuaid volledig a capella, zoals in ‘The Wagoner’s Lad’ en ook dat is zondermeer indrukwekkend. Hier worden we echt stil van. De enige cover waarvan de auteur bekend is, is ‘Ode To Billie Joe’ van Bobby Gentry waarvan Sarah een slepende versie neerzet, die onder meer opgefleurd wordt door spaarzaam werk op de slide gitaar van Gerry O’Beirne. Twee nummers werden door McQuaid zelf geschreven. ‘Only An Emotion’ gaat over ‘droefenis’ en hoe deze door dokters als een ziekte wordt beschouwd die kost wat kost met pillen moet genezen worden. En in ‘Last Song’ verwijst Sarah een laatste keer naar haar moeder die toen ze nog kind was songs voor haar speelde, net voor het slapengaan. Nu McQuaid zelf jonge kinderen heeft, zet ze deze traditie voort als een liefdevolle nagedachtenis voor haar overleden moeder. I Won’t Go Home ’Til Morning is een rustige, sfeervolle folkplaat van een artieste die vooral maturiteit en waardigheid uitstraalt. Zo moesten er meer zijn.
Thanks to Renee Koopman for the translation below!
Sarah McQuaid was born in Spain and grew up in Chicago with a double American-Irish nationality. She lived in Ireland from 1994 to 2007 and moved recently to the south of England, where she moved into the house where her parents had lived in the past. A few months ago this artist could be enjoyed in Toogenblik in Haren and she toured the Netherlands recently. Her debut album When Two Lovers Meet was released in 1997 and contained mostly traditional Irish folk songs. Her new recording is dedicated completely to her American mother, who passed away a few years ago. In her music McQuaid focuses on ‘Appalachian Folk’, which has its roots in the music brought to the east of The United States by Scottish, English and Irish immigrants. McQuaid was taught the traditional songs on this album by her mother, who – just like her – sang and played the guitar. Here we find beautiful versions of, amongst others, ‘In The Pines’ and ‘East Virginia’. McQuaid’s clear, warm voice conveys these traditional songs with a great dignity. Sometimes there is a certain sadness or melancholy in her voice, but she never lets the emotions run away with her. A few times McQuaid sings a cappella, as in ‘The Wagoner’s Lad’, which is absolutely awe-inspiring. This really stopped us in our tracks. The only well-known cover from a well-known author is ‘Ode To Billie Joe’ by Bobby Gentry, which Sarah turns into a slowly spun out version highlighted by a sparse slide guitar from Gerry O’Beirne. Sarah has written two songs herself. ‘Only An Emotion’ is about ‘Sadness’ and about how doctors consider this to be an illness to be cured at all cost by taking pills. And in ‘Last Song’ Sarah points for a last time to her mother, who played her bedtime songs when she was a child. Now that McQuaid is a mother of young children herself, she honours this tradition as a loving memorial to her late mother. I Won’t Go Home ’Til Morning is a tranquil, atmospheric folk recording by an artist who projects, above all, maturity and dignity. There should be more like this.