31 March 2012
Album review – The Plum Tree And The Rose (English translation follows Nederlands original). “Elk nummer op dit wonderschone album rechtvaardigt het gebruik van superlatieven.” (Every song on this beautiful album justifies the use of superlatives.)
http://jgarden.nl/index.php/reviews-all/24-2012/290-sarah-mcquaid-the-plum-tree-and-the-rose
Sarah McQuaid: The Plum Tree And The Rose
(English translation appears below Nederlands original.)
Als het concept van een almachtig opperwezen mij ook maar enigermate geloofwaardig zou voorkomen, dan zou ik die schepper dankbaar zijn voor het feit dat hij mij met een brede muzikale smaak bedeeld heeft. Het palet bestrijkt blues, jazz, pop, klassiek, rock, wereldmuziek, punk en nog wat zijstraten. Daar staat dan weer tegenover dat het hebben van enige vooringenomenheid hem evenzeer aan te wrijven zou vallen. Een van de vooroordelen waarmee ik al geruime tijd worstel is gericht tegen klassiek geschoeide folkmuziek. Te wollig naar mijn zin, te veel geneuzel ook, een zangstijl die mij huidirritatie bezorgt, om nog maar te zwijgen over de ongemakken die al die fiddles, uillean pipes en tin flutes me bezorgen.
Tot zover het vooroordeel. Want tijdens het veelvuldig luisteren naar The Plum Tree And The Rose, het derde album van de Amerikaans-Engelse engel Sarah McQuaid, verdween al dat voorbehoud razendsnel, om plaats te maken voor bewondering, geestdrift en – vooral – ontroering. Voor die laatste emotie zorgt een samenspel van factoren. Zo is er in de eerste plaats McQuaids gerijpte en ietwat sensuele stem, die in de diepere registers een toonkleur heeft die wat aan June Tabor doet denken. Ze zingt soepel, relaxed en met een bijna vanzelfsprekend gemak.
Daarnaast is er het betoverende gitaarspel van McQuaid, dat nooit te nadrukkelijk is, maar steeds speels en lyrisch. Een nummer als ‘Kenilworth’ wordt daardoor een nog groter genot om naar te luisteren. Maar de liedjes waarvan ik het meest genoten heb, zijn de songs waarin op ongewoon subtiele wijze gebruikgemaakt wordt van een bugel (‘Lift You Up And Let You Fly’), een trompet (Bill Blackmore benadert Chet Baker in de prachtige John Martyn-cover ‘Solid Air’ en in het al even bloedmooie ‘In Derby Cathedral’). Stuk voor stuk nummers om bij weg te zwijmelen en heel even het gevoel te hebben dat je los bent van de wereld.
Zo staan er trouwens wel meer op The Plum Tree And The Rose. ‘The Sun Goes On Rising’, een fluwelen song over de moeilijke economische tijden waarin we leven, zorgt ervoor dat de zon als het ware parelend door de kieren van de gordijnen binnenstroomt. En McQuaids bewerking van het ruim achthonderd jaar oude ‘S’Anc Fuy Belha Ni Prezada’, een lied van de Provençaalse troubadour Ellian du Cadenet, is mede dankzij het gebruik van een wonderlijk instrument als de shruti box een hypnotiserend pareltje. De bewust klein gehouden setting van het titelnummer – enkel een stem en een akoestische gitaar – zorgt ook na de tiende beluistering nog voor kippenvel.
Bewondering, betovering en ontroering. De woorden staan er en ze staan er terecht. Elk nummer op dit wonderschone album rechtvaardigt het gebruik van superlatieven. Want ze omschrijven wat hart en ziel me ingeven als ik naar deze muziek luister.
Thanks to Renee Koopman for the translation below!
If the concept of an almighty deity were only slightly believable to me, I would be grateful to this creator for having endowed me with broad musical tastes. The range covers blues, jazz, pop, classical, rock, world music, punk and whatnot. At the same time one could accuse him of being somewhat prepossessed. One of the prejudices I have been struggling with for quite some time is classically rooted folk music. Much too naff for my taste, too precious as well, a singing style that irritates my skin, not to mention the ailments stemming from all those fiddles, uilleann pipes and tin whistles.
So much for prejudice. For after having listened many times to The Plum Tree and The Rose, the third album from American-English angel Sarah McQuaid, all bias disappeared swiftly to make way for admiration, joy and – mainly – emotion. That last emotion is a sum of many parts. The first factor is McQuaid’s ripe and somewhat sensual voice, which has a tone reminding me of June Tabor’s when at its deepest register. She sings with suppleness, relaxation and with almost nonchalant ease.
Then there is McQuaid’s enchanting guitar playing, never too emphatic but always playful and lyrical. A song like ‘Kenilworth’ becomes an even greater pleasure to listen to. But the songs that I enjoyed the most are those which make unusually subtle use of flugelhorn (‘Lift You Up And Let You Fly’) and trumpet (Bill Blackmore comes close to Chet Baker in the wonderful John Martyn cover ‘Solid Air’ and the gorgeous ‘In Derby Cathedral’). Every song is a song to daydream to and to let you forget the world for a while.
There are more songs like these on The Plum Tree and the Rose. ‘The Sun Goes On Rising’, a velvety song about the harsh economic times we live in, makes a pearly sun come peeping through the curtains. And McQuaid’s treatment of the 800 year old ‘S’Anc Fuy Belha Ni Prezada’, a song by the Provençal troubadour Elian du Cadenet, is – thanks to the use of a strange instrument called a shruti box – a gem. The deliberately sparse setting of the title track – just a voice and an acoustic guitar – brings forth goosebumps even on the tenth listen.
Admiration, fascination and emotion. The words are written and they are written rightly. Every song on this beautiful album justifies the use of superlatives. For they describe what my heart and soul are telling me when I listen to this music.