March 2015
Album review – Walking Into White (English translation follows Nederlands original). “Enkele draaibeurten verder beginnen de liedjes te beklijven en kan ik niet anders dan mijn hoed afnemen voor deze moedige zangeres die opnieuw een grote stap gezet heeft in haar ontwikkeling als muzikante.” (After a few spins I couldn’t get the songs out of my head and I simply had to doff my hat to a singer who has obviously taken a major step forward in her musical career.)
Sarah McQuaid
WALKING INTO WHITE
Waterbug Records
De Cornwall-connectie
(8.5/10)
(English translation appears below Nederlands original.)
Drie jaar geleden verscheen het derde album The Plum tree And The Rose van de in het Engelse Cornwall wonende zangeres/ liedjesschrijfster Sarah McQuaid. Het betekende haar debuut als liedjesschrijfster. Dankzij haar samenwerking met plaatsgenoot Zoë, met wie ze in 2009 onder de naam Mama het album Crow Coyote Buffalo uitbracht, begon McQuaid in die periode zelf liedjes te schrijven. Haar albums als vertolkster van traditionele Ierse folk (When Two Lovers Meet uit 1997) en de traditionele muziek uit het gebied van de Appalachen I Won’t Go Home ’Til Morning uit 2008) getuigden al eerder van haar talenten als zangeres en gitariste. De lovende kritieken van vrijwel de hele internationale folkscene voor The Plum Tree And The Rose stellen McQuaid voor de lastige taak met een opvolger te komen die aan de hoge verwachtingen voldoet. Productioneel betekent het een breuk met Gerry O’Beirne met wie ze haar eerste drie albums opnam. Wel heeft hij meegeschreven aan Leave It For Another Day. In de Tree Time Studios in Cornwall, USA hebben de producers Jeremy Backofen (Frightened Rabbit, The Felice Brothers) en Sarah McQuaid’s neef Adam Pierce (Mice Parade, Ólöf Arnalds) gekozen voor een invulling die stilistisch minder nadrukkelijk op de folkmuziek is gericht. De welhaast verstilde, transparante opzet van zijn voorganger zul je op Walking Into White maar zelden aantreffen. Het totale klankbeeld is veel steviger en kent een meer poppy karakter. Aanvankelijk moest ik daar aan wennen. Enkele draaibeurten verder beginnen de liedjes te beklijven en kan ik niet anders dan mijn hoed afnemen voor deze moedige zangeres die opnieuw een grote stap gezet heeft in haar ontwikkeling als muzikante.
Thanks to Danny Guinan for the translation below!
The Cornwall-based singer/songwriter Sarah McQuaid released her third album The Plum Tree And The Rose three years ago. It marked her debut as a fully-fledged songwriter and was the culmination of a period during which McQuaid began to write her own songs, inspired by her collaboration with fellow artist Zoë with whom she recorded the album Crow Coyote Buffalo in 2009 under the band name Mama. Her previous albums, the traditional Irish folk CD When Two Lovers Meet (1997) and the Appalachian-inspired I Won’t Go Home ’Til Morning (2008), had already showcased her talent as a singer and guitarist. The high praise showered by the international folk scene on The Plum Tree And The Rose in particular presented McQuaid with the daunting task of living up to high expectations with her new recording. The first step she took was to find another producer to replace Gerry O’Beirne, with whom she had recorded her first three albums, although he does feature on the new album as co-writer of Leave It For Another Day. In Tree Time Studios in Cornwall, USA, her newly installed producers, Jeremy Backofen (Frightened Rabbit, The Felice Brothers) and Sarah McQuaid’s cousin Adam Pierce (Mice Parade, Ólöf Arnalds), chose to employ a less folk-oriented style. The tranquil and transparent feel of the previous albums is almost nowhere to be found on Walking Into White. The sound has become heavier and is even poppy in places. It took some getting used to at first. However, after a few spins I couldn’t get the songs out of my head and I simply had to doff my hat to a singer who has obviously taken a major step forward in her musical career.