9 March 2012
Album review – The Plum Tree And The Rose (English translation follows Nederlands original). “Een betoverende plaat.” (An enchanting record.)
http://www.folkforum.nl/cds/82-cd-recensies/12618-sarah-mcquaid-betovert-met-eigen-werk
SARAH MCQUAID BETOVERT MET EIGEN WERK
Sarah McQuaid - The Plum Tree and The Rose - Waterbug Records
(English translation appears below Nederlands original.)
In de loop der jaren ben ik de zangeres Sarah McQuaid steeds meer gaan waarderen, zowel om haar mooie donkergekleurde stem als om haar sprankelende gitaarspel. Hoewel haar muziek zonder meer in de traditie van de folk past, zoekt ze telkens een nieuwe invalshoek. Na haar vorige albums met werk uit de Ierse traditie en die van de Appalachen hoorde ze steeds vaker de vraag om meer eigen werk op cd te zetten en aan dat verzoek heeft ze nu gehoor gegeven met The Plum Tree and The Rose, een betoverende plaat waarop maar liefst 9 van de 13 stukken zelfgeschreven zijn.
Bij een huiskameroptreden vertelt ze me dat het haar wel onzeker maakte, maar dat is niet nodig, zo blijkt al als diverse bezoekers daar na afloop hun bewondering uitspreken voor Last Song (een eigen stuk van I Won’t Go Home ’Til Morning, haar dochter en moeder leverden de inspiratie). De meeste stukken op The Plum Tree and The Rose zijn wat minder persoonlijk van inhoud, al blijft McQuaid wel dichtbij zichzelf in de overpeinzingen die worden verweven met verhalen. Drie liedjes zijn met elkaar verbonden door een filosofische inslag: titelnummer The Plum Tree and The Rose (over vergankelijkheid), Hardwick’s Lofty Towers (over de 17de-eeuwse zakenvrouw(!) Bess of Hardwick, met gastrollen voor Rosie Shipley & Máire Breatnach op viool) en een magisch In Derby Cathedral (met de gedachten die opkomen in de kathedraal waar deze vrouw begraven ligt). Met een ‘echo’ in de techniek ontstaat bij dit laatste nummer een soort ‘koor’-zang, maar Sarah McQuaid heeft ook een paar gastzangers uitgenodigd: op New Oysters New zingen Niamh Parsons en Tom Barry met haar mee, en dat duo wordt nog aangevuld met Gerry O’Beirne (ook co-auteur van enkele liedjes), Frances Hutchinson en Emer Ní Bhrádaigh op de lekker folky a cappella afsluiter In Gratitude I Sing.
En omdat een folk-album niet compleet is zonder opmerkingen over de huidige toestand van de mens en de wereld is er de single The Sun Goes On Rising, die gezien mag worden als een hart onder de riem voor wie het moeilijk heeft: Spring follows winter / Sun follows shower / Things will get better / If only I can hold that wolf at bay.
Bij het niet zelfgeschreven werk hoor ik een heel fijne 13de eeuwse Provençaalse ‘alba’ (ochtendlied), S’Anc Fuy Belha Ni Prezada (in oud-Occitaans), dat met sruti (een soort harmonium) en tiple (een aan de gitaar verwant instrument) een mooie nostalgisch plechtige sfeer krijgt. Het gevoelige Solid Air (door John Martyn geschreven voor Nick Drake), dat live al een paar keer indruk op me maakte, is een prachtig eerbetoon geworden aan deze vernieuwer in de folk van de jaren ‘70. Bill Blackmore weet op trompet een intense emotie op te roepen die me doet denken aan het verhaal dat bij Martyn zelf soms de tranen over de wangen liepen bij zijn eigen optredens.
Net als de vorige twee albums is ook deze plaat opgenomen door Trevor Hutchinson en geproduceerd door Gerry O’Beirne. Hoewel er veel gasten meedoen, klinkt het heerlijk kaal en ingetogen. Sarah McQuaid legt haar ziel in de subtiele arrangementen, prachtig warme zang en helder gitaarspel, haar eigen werk doet al uitzien naar meer en dat maakt van The Plum Tree and The Rose een mooi geschenk voor de muziekliefhebber.
Thanks to Renee Koopman for the translation below!
SARAH MCQUAID ENCHANTS WITH HER ORIGINALS
Through the passing years I have come to appreciate the singer Sarah McQuaid more and more, both for her wonderful deep voice and for her sparkling guitar playing. Although her music can easily be situated in the folk tradition, she seeks out a new approach every time. Following on her previous albums featuring work from the Irish tradition and that of the Appalachians, recently she was requested to put more of her own work onto CD, and she has honoured this request with The Plum Tree and The Rose, an enchanting record including no less than 9 out of 13 pieces by her own hand.
She told me at a house concert that she felt unsure about it, but that isn’t necessary, as proven by several visitors who told me afterwards of their appreciation for Last Song (her original song from I Won’t Go Home ’Til Morning; her mother and daughter were her inspiration). Most of the pieces on The Plum Tree and The Rose are somewhat less personal, although McQuaid stays true to herself in the reminiscences which are interspersed with stories. Three songs are connected by a philosophical theme: title track The Plum Tree and The Rose (about transience), Hardwick’s Lofty Towers (about the 17th century businesswoman (!) Bess of Hardwick, with guest appearances from Rosie Shipley and Maire Breatnach on violin), and the magical In Derby Cathedral (about the thoughts that come forth in the cathedral where this woman lies buried). A kind of choral singing is created with an “echo” technique in this last number, but Sarah McQuaid has also invited a couple of guest singers: on New Oysters New Niamh Parsons and Tom Barry sing along, and this duo is completed by Gerry O’Beirne (co-author of some of the songs), Frances Hutchinson and Emer Ni Bhradaigh on the catchy, folky a cappella closing number In Gratitude I Sing.
And because a folk album isn’t complete without remarks about the current state of human affairs and the world, there is the single The Sun Goes on Rising, which can be seen as a boost for those who are having a rough time: Spring follows winter / Sun follows shower / Things will get better / If only I can hold that wolf at bay.
Apart from self-penned work, I hear a very nice 13th century Provencal ‘alba’ (dawn song), S’Anc Fuy Belha Ni Prezada (in Old Occitan), which acquires a beautifully nostalgic solemn atmosphere through the use of a shruti box (a kind of harmonium) and a tiple (an instrument resembling a guitar). The sensitive Solid Air (written by John Martyn for Nick Drake), which had already impressed me live a couple of times, has become a wonderful tribute to this renewer of the 1970s folk. Bill Blackmore manages to create an intense emotion, which reminds me of the story that Martyn used to be in tears at his own performances of this song.
Like the last two albums, this one was recorded by Trevor Hutchinson and produced by Gerry O’Beirne. Although there are a lot of guest performers, it sounds lovely, sober and subdued. Sarah McQuaid puts her soul into the subtle arrangements, beautiful warm singing and clear guitar playing. Her own work makes one want more of the same, and makes The Plum Tree and The Rose a nice gift for the music lover.