9 February 2015
Album review – Walking Into White (English translation follows Nederlands original). “Walking Into White is Sarah McQuaids avontuurlijkste, meest ambitieuze en gewaagdste album tot nu toe. En haar beste.” (Walking Into White is Sarah McQuaid’s most adventurous, most ambitious and most daring album to date. And her best.)
http://www.altcountryforum.nl/2015/02/09/sarah-mcquaid-walking-into-white/
Sarah McQuaid – Walking Into White
(English translation appears below Nederlands original.)
Bewondering, betovering en ontroering. Dat is way The Plum Tree and The Rose van Sarah McQuaid drie jaar geleden bij mij opriep. Het album eindigde dan ook hoog in mijn voorkeurslijstje van 2012. Daardoor keek ik reikhalzend uit naar de opvolger. Zou ze de ingeslagen weg aanhouden? Of zou ze, na drie albums te hebben afgeleverd die bloedmooi waren meer wel in elkaars verlengde lagen, kiezen voor een andere invalshoek? Een eerste vingerwijzing naar een nieuwe aanpak was het aanstellen van Jeremy Backofen en haar neef Adam Pierce als producers, twee heren die hun sporen verdienden in de roots- en rockmuziek. Het is vooral hun onbevangenheid tegenover folk die McQuaid zocht in haar wens om andere wegen in te slaan. Een tweede aanwijzing waren de songs die sporadisch werden vrijgegeven. Ze lieten een zangeres horen die haar muzikale wortels niet verloochende, maar tegelijkertijd de deuren wijd openzette om nieuwe invloeden binnen te laten. Die bredere aanpak, inclusief synthesizer, percussie en een bij tijden best stevige elektrische gitaar, zorgt op Walking Into White voor een klankkleur waarin folk, rock, pop en een vleugje flamenco in elkaar overvloeien.
Natuurlijk is de stem van Sarah McQuaid nog steeds het belangrijkste element op dit album, maar de soms ingenieuze arrangementen en de schwung waarvoor de producers kiezen, maken van Walking Into White behalve een buitenbeentje in haar oeuvre vooral een plaat die het avontuur zoekt en dat ook vindt. Een song als Leave It For Another Day is een exponent van die benaderingswijze. Het nummer rust op een fraaie melodie, maar ontleent extra kracht aan de feedback van Pierce’s Fender. Diezelfde aanpak, zonder feedback maar mét een synthesizer, maakt van Low Winter Sun met zijn repetitieve gitaarloopje een even verrassende als biologerende opener. Het daaropvolgende Where The Wind Decides To Blow zet de verrassing voort met regelrechte rockelementen. Ook in titelnummer Walking Into White, waarin trompettist Gareth Flowers een belangrijk aandeel heeft, blijkt het verruimen van folk met een andere stijl – een stevige dosis jazz – te leiden tot een uitstekende song. Met Yellowstone, opgedragen aan haar zoon Eli, grijpt McQuaid terug naar de afkomst van haar Spaanse vader en mixt ze flamenco met bossa nova: “My son can’t sleep / He’s ten years old / He’s scared that Yellowstone will blow”. Afsluiter The First Time Ever I Saw Your Face, ‘one of the most perfect love songs ever written’, laat dan weer horen dat ze op vocaal vlak naast de besten kan staan. Walking Into White is Sarah McQuaids avontuurlijkste, meest ambitieuze en gewaagdste album tot nu toe. En haar beste.
Thanks to Danny Guinan for the translation below!
Delight, fascination and enchantment. Those were the emotions that Sarah McQuaid's album The Plum Tree and The Rose inspired in me three years ago and earned it a high ranking on my list of favourite CDs for 2012. Since then I have eagerly anticipated her next release. Would she follow the same path she had chosen back then? Or, after recording three fabulous albums that were the logical follow-up to each other, would she choose a fresh perspective? The first indication of a new approach was her decision to appoint Jeremy Backofen and her cousin Adam Pierce as producers, both of them having a rich background in roots and rock music. Their open-mindedness with regard to folk music was exactly what McQuaid was looking for. Another indication that she was changing course was the sporadic release of a number of new songs in which we got to hear a singer who wished to remain true to her musical roots while at the same time leaving the door open to new influences. This broad-minded approach, including the use of synthesizers, percussion and robust electric guitar, results in a soundscape on Walking Into White in which folk, rock, pop and even a little flamenco are allowed to intertwine with each other.
Sarah McQuaid's voice remains the most important element on this album, but the producers' often ingenious arrangements and no shortage of verve make Walking Into White not only something of a maverick in her oeuvre but also an album that actively seeks, and finds, a sense of adventure. The song Leave It For Another Day fully exemplifies this change of approach. It features a beautiful melody, but is given extra power thanks to the feedback from Pierce’s Fender. A similar approach, this time using a synthesizer instead of feedback, helps make Low Winter Sun, with its recurring guitar riff, both surprising and spellbinding as an opening track. The second song, Where The Wind Decides To Blow, pursues this element of surprise, this time in a no-nonsense rock and roll manner. And the title track Walking Into White, featuring Gareth Flowers on trumpet, also shows how the broadening of her folk horizons with the addition of another style – a healthy dollop of jazz – can also result in a terrific song. In Yellowstone, which is dedicated to her son Eli, McQuaid reverts back to her father's Spanish roots and mixes flamenco with bossa nova: “My son can’t sleep / He’s ten years old / He’s scared that Yellowstone will blow”. The final track, The First Time Ever I Saw Your Face, ‘one of the most perfect love songs ever written’, proves that she is up there with the best of them when it comes to vocal ability. Walking Into White is Sarah McQuaid's most adventurous, most ambitious and most daring album to date. And her best.