4 March 2012
Album review – The Plum Tree And The Rose (English translation follows Nederlands original). “Dit is muziek met diepgang – voor de verfijnde liefhebber het neusje van de zalm.” (This is music with depth – for the discriminating connoisseur the pick of the bunch.)
http://www.altcountryforum.nl/2012/03/04/sarah-mcquaid-the-plum-tree-and-the-rose/
Sarah McQuaid – The Plum Tree And The Rose
(English translation appears below Nederlands original.)
Van een enorme productiviteit kun je de folkzangeres Sarah McQuaid met een betoverend, licht hees en donker stemgeluid nauwelijks beschuldigen. Ze timmert al wat jaren aan de weg en is ook in Nederland goed bekend bij de folkliefhebbers. Wie de publicaties in de gaten heeft gehouden weet dat McQuaid vanaf zondag 4 maart onder meer een aantal optredens zal verzorgen in ons land. Alles wat ze tot dusver heeft gemaakt is zeker van een onwaarschijnlijk hoog niveau. Dat gold voor haar uit 1997 stammende debuut “When Two Lovers Meet” met hoofdzakelijk traditionale Ierse folksongs. Een album dat nog aan alles en bijna iedereen voorbij ging. Met de opvolger uit 2008 “I Won’t Go Home ‘Til Morning”, een eerbetoon aan de Appalachen folkcatalogus en opgedragen aan haar moeder kon volgens mij geen enkele geïnteresseerde in het Engelse folkgenre meer om Sarah McQuaid heen. Ik keek dan ook met grote belangstelling en heel veel ongeduld uit naar de derde plaat van de momenteel in Engeland woonachtige singer-songwriter met een dubbele Amerikaans-Ierse nationaliteit.
Het nieuwe album “The Plum Tree And The Rose”, uitgebracht via het klein onafhankelijk platenlabel Waterbug Records, is bijna onaards mooi te noemen. Gemaakt uit liefde voor de muziek zonder winstbejag. Een plaat die net als haar voorgangers veel meer te bieden heeft dan alleen haar warme alt. Voor de productie deed Sarah wederom beroep op Gerry O’Beirne, die tevens de Zuid-Amerikaanse tiple en de twaalf-snarige gitaar bespeelt. Een dergelijk productieklusje kan je Gerry wel toe vertrouwen. Naast Sarahs stemgeluid vormt haar akoestische gitaar het uitgangspunt, smaakvol en subtiel ingekleurd door gelouterde muzikanten onder wie Bill Blackmore ( flugelhoorn en trompet),Rod Mckey (toetsen), Trevor Hutchinseon (contrabas), Rosie Shipley (viool), Maire Breatnach (viool) en Noel Eccles (percussie). Ondanks deze groep mensen weten Sarah en producer Gerry het geluid op “The Plum Tree And The Rose” vrij kaal te houden, waardoor alle elementen in haar muziek slechts geaccentueerd worden.
Dit is muziek met diepgang – voor de verfijnde liefhebber het neusje van de zalm, waarop je sprakeloos ondergaat hoe alles op wonderbaarlijke wijze samenhangt. Sarah weet met haar stem precies de juiste toon te zetten en veel sfeer over te brengen.’Hoe vertel ik het je dat je me los moet laten’ vraagt McQuaid zich in een brief aan haar moeder af in het openingsnummer Lift You Up and Let You Fly. Een nummer waarop ze muzikaal wordt omringd door de warme klanken van de flugelhoorn. Uitzonderlijk mooi is het intiem en betoverend trompetspel van Bill Blackmore in Sarahs versie van het door John Martyn geschreven Solid Air. Over het doel van ons bestaan, fantasie of werkelijkheid over reïncarnatie en hoe alles om ons heen tot stand is gekomen markeert de trilogie aan liedjes Hardwick’s Lofty Towers, In Derby Cathedral en het titelnummer. Adembenemend is het in de volksmond ontstane liedje Can She Excuse My Wrongs, een DADGAD arrangement in S’Anc Fuy Belha Ni Prezada en het in canon gezongen middeleeuwse New Oysters New. So Much Rain verhaalt over de bespiegelingen van hartstocht en verloren liefdes. Het walsende What Are We Going To Do refereert aan de gouden tijden van Cole Porter en George Gershwin.
Sarah McQuaid is een zangeres, die eigenlijk wereldfaam verdient. Helaas geniet ze nog nauwelijks bekendheid buiten een kleine kring muziekfanaten en toegewijde critici. “The Plum Tree And The Rose” zal waarschijnlijk te intens zijn voor de argeloze luisteraar, maar een must voor de ware liefhebber. Als je er van houd is de impact direct enorm en de liefde voor deze muziek onvoorwaardelijk.
Thanks to Renee Koopman for the translation below!
You can hardly accuse folk singer Sarah McQuaid, who has an enchanting, slightly husky and deep voice, of an enormous productivity. She’s been around for years, and is well known to Dutch folk music lovers. Those who keep up with publications know that McQuaid shall perform a couple of times in our country from Sunday March 4th. Everything that she has produced so far has been of an unbelievable high quality. That was true for her 1997 debut “When Two Lovers Meet”, featuring mainly traditional Irish folk songs. An album that went unnoticed by all. With its successor of 2008, “I Won’t Go Home ’Til Morning”, a tribute to Appalachian folk music and dedicated to her mother, it became impossible for anyone interested in the English folk genre to ignore Sarah McQuaid any longer. Therefore I waited with great interest and even greater impatience for the third record of this now England-based singer-songwriter with dual American-Irish nationality.
The new album “The Plum Tree and the Rose”, published through the small independent label Waterbug Records, could be called almost unearthly beautiful. Made out of love for music, without regard for profit. Like its predecessors, a record that has far more to offer than simply her warm alto voice. Sarah again asked Gerry O’Beirne, who also plays a South-American tiple and 12-string guitar, to produce it. You can trust Gerry with such a production job. Next to Sarah’s voice, her acoustic guitar is the starting point, tastefully and subtly coloured by accomplished musicians, amongst whom are Bill Blackmore (flugelhorn and trumpet), Rod McVey (keyboard), Trevor Hutchinson (double bass), Rosie Shipley (violin), Máire Breatnach (violin) and Noel Eccles (percussion). Despite this group of people, Sarah and producer Gerry manage to keep the sound on “The Plum Tree and the Rose” rather sparse, accentuating all the elements in her music.
This is music with depth – for the discriminating connoisseur the pick of the bunch, making you listen with bated breath to how everything comes together. Sarah knows exactly how to use her voice in order to strike the right tone and create an atmosphere. “How do I let you go,” Sarah asks in a letter to her daughter on the opening song Lift You Up and Let You Fly. In this song she is surrounded by the warm sounds of the flugelhorn. Exceptionally beautiful is the intimate and enchanting trumpet playing by Bill Blackmore in Sarah’s version of John Martyn’s Solid Air. The trilogy of Hardwick’s Lofty Towers, In Derby Cathedral and the title song all question the purpose of our existence, fantasy or reality about reincarnation and how everything around us came to be. Breathtaking are a DADGAD arrangement of the popular song Can She Excuse My Wrongs, S’Anc Fuy Belha Ni Prezada and the medieval New Oysters New, sung in canon. So Much Rain tells about reflections on passion and lost love. The waltzing What Are We Going To Do references the golden age of Cole Porter and George Gershwin. Sarah McQuaid is a songstress, who truly deserves world fame. Unfortunately she is hardly known outside a small circle of music fanatics and dedicated critics. “The Plum Tree and the Rose” will probably be too intense for the casual listener, but a must for the true music lover. If you like this, the impact will be immediate and enormous: love for this music without reservation.